Aktualności

Do wszystkich braci i sióstr

z Oaz – Rzeczywistości wspólnotowych

Koinonii Jan Chrzciciel

Temat: Adwent 2019

Chrystus zmartwychwstał!

Droga Siostro i drogi Bracie,

ponownie nadszedł czas przygotowujący nas do Świąt Bożego Narodzenia i wprowadzający w ich przeżywanie. Mijający rok był szczególnie znamienny, naznaczony wydarzeniami, które były udziałem całej Federacji.

Wciąż jeszcze żywe jest w naszych sercach wspomnienie spotkania w sanktuarium Guadalupe w Meksyku, w którym my, pasterze, uczestniczyliśmy na początku roku. Na zaproszenie naszego Założyciela zgromadziliśmy się wokół Niego, aby podziękować Maryi naszej Matce za to kim jest i co uczyniła dla nas w tym czasie. Każdy z Was mógł tam być z nami poprzez obecność swojego pasterza. Podczas tej krótkiej, choć intensywnej wizyty, mogliśmy doświadczyć panującej między nami głębokiej komunii. 

Kulminacją czterdziestych urodzin Koinonii był Międzynarodowy Kongres. Przez cały czas jego trwania, nie wyróżniając jakichś konkretnych wydarzeń, mogliśmy się cieszyć wspólnym przebywaniem i dziękowaniem Panu, a także wsparciem i zachętą ze strony naszych zaprzyjaźnionych biskupów, a przede wszystkim odczuwaniem i smakowaniem obecności Pana. Jest to obecność dyskretna, choć angażująca tak, że niezależnie od wieku, języka czy pełnionej posługi, wszyscy byliśmy pociągnięci i pochwyceni przez Pana i nikt z nas nie powrócił z Pragi taki sam, jak przyjechał.

Dla synów Izraela czterdziesty jubileusz, ze swej istoty, oznacza pewien fakt przełomowy: przejście przez Jordan i wejście do Ziemi Obiecanej po okresie wędrówki przez pustynię. Pobyt na pustyni był czasem oczyszczenia, ponieważ Izraelici nie mogli wejść do Ziemi Obiecanej z powodu złego posługiwania się językiem, narzekania i różnych form zgorzknienia obecnego w ich sercach i wyrażającego się w sposobie mówienia, zniechęcającym tych, którzy słuchali. 

Pustynia była szkołą, w której musieli nauczyć się życia w zależności od Pana i używania wolności zgodnie z zasadami, jakie otrzymali od Pana. Czas pustyni był jednak przede wszystkim czasem bliskiego przebywania Boga wśród swojego ludu. On sam dostarczał mu pożywienia, według potrzeby i – jak mówi Pismo – według gustów Izraelitów. To był pierwszy prawdziwy catering w historii, czyli, w sumie, nie było tak źle. 

To dlaczego naród tak bardzo cierpiał z powodu tej ścisłej zależności od Pana, choć – jak mówi Pismo – miał wszystko, czego potrzebował?Ponieważ to, czego naród potrzebował to było znacznie mniej niż to, czego się domagał. To ta różnica budziła narzekanie i marudzenie.

Wszystko to odnosi się także do nas – Koinonii, dlatego warto docenić ten czas oczekiwania i otworzyć się na Bożą opatrzność, która działa na swój sposób i w swoim czasie. Czyniąc tak sprawimy, że nasze serce będzie gotowe i otwarte na nowe narodziny Pana w nas i wśród nas. Dojrzałość polega na tym, aby uznać, że dobre jest wszystko, co pochodzi od Niego, pamietając o tym, skąd wyszliśmy i jak się zrodziliśmy. 

Niech więc w tym adwentowym czasie, razem ze świadomością bycia zależnym od Pana, narodzi się w nas pragnienie solidarności ze wspólnotami, a także z braćmi i siostrami potrzebującymi, aby hojnie i zgodnie z naszym charyzmatem dzielić się tym, co otrzymaliśmy od Pana.

Z sercem pełnym wdzięczności za chwile, które w tym roku mogliśmy razem przeżyć i z ufnością, że to co najlepsze jest jeszcze przed nami, życzę Ci owocnego oczekiwania i błogosławionych Świąt Bożego Narodzenia!

Pilzno-Valcha, 23 listopada 2019

o. Giuseppe De Nardi

Pasterz Generalny

Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał. Przypomnijcie sobie, jak Wam mówił… (Łk 24, 5-6)

Niech przeżywane Święta Wielkanocne obudzą w nas pragnienie ogłaszania wszystkim, że nasz Pan naprawdę zmartwychwstał, zwyciężając każdą bezradność i wszelki strach!

Z najlepszymi życzeniami, 
Iwona Sułek
Krajowy Koordynator Koinonii Jan Chrzciciel

Do wszystkich braci i sióstr
z Oaz – Rzeczywistości Wspólnotowych
Koinonii Jan Chrzciciel

Chrystus zmartwychwstał!

Drodzy Bracia i Siostry,

W Ewangelii znajdujemy wyrażenie charakterystyczne dla etapu rozwoju myśli biblijnej o Bożej odpłacie, że mianowicie, każdy niesie ciężar swoich grzechów. Nie powinno się więc przerzucać odpowiedzialności na innych, jak to czyni infantylna i pachnąca Starym Testamentem teologia odpłaty, dzisiaj bardzo modna i używana opacznie do wygłaszania egoistycznych pretensji i do odsuwania w czasie własnego nawrócenia.

Wydaje się, że żyjemy w takich czasach, kiedy na nowo rozgorzało polowanie na czarownice, przy czym czarownicami są oczywiście zawsze inni – nie my. Rozbrzmiewa więc wezwanie do nawrócenia, skierowane do innych, zupełnie tak, jakby ci co nawołują, byli do tego uprawnieni.

W dziewiątym rozdziale Ewangelii wg Św. Łukasza znajdujemy słowa: „Potem mówił do wszystkich: Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa” (Łk 9,23-24). Uderzające jest to, że Jezus używa zaimka dzierżawczego „swoje”, aby wskazać, że nawrócenie nie może nie być czymś osobistym. To ja mam się nawrócić, a nie inni. Na tym polega typowa dla Jezusa nowość prowadząca do wypełnienia się biblijnego nauczania o tym, że to ja jestem odpowiedzialny za swoje nawrócenie.

Nie chodzi o życie innych osób, ale o moje własne. Moje pierwsze zobowiązanie odnosi się do mnie samego. W Wielkim Poście skupmy się więc na tym, co pokona nasz egoizm i spełniajmy gesty przeciwne postawie pozostawania wyłącznie w kręgu osobistych zainteresowań.

Ktoś powie: „A prawda? A grzech innych osób? Czy nie mamy piętnować zła?” Odpowiedź jest prosta: 1Kor 13 – Hymn o Miłości. Podchodzimy do brata z miłosierdziem. Filtrem prawdy zawsze powinna być miłość, a miłość między braćmi to miłosierdzie. I to jest, być może, prawdziwy i najwyż- szy wyraz miłości: miłosierdzie, które przykrywa wszystko i wszystko przetrzyma, ponieważ prawda nie może zrodzić się z czegoś innego niż miłość i przebaczenie.

Kochani, podejmijmy walkę przeciwko naszemu egoizmowi, który czyni nas sędziami! Przestańmy zastawiać pułapki na naszych braci, jak to było zwyczajem faryzeuszy! Wyprzedzajmy się nawzajem w okazywaniu sobie szacunku! Posługujmy się tym, co najbardziej ewangeliczne, a mianowicie miłosierdziem!

Kościół oferuje nam szeroki wybór środków ascetycznych, takich jak modlitwa, post albo jałmużna, a szczególnie uczynki miłosierdzia względem duszy i względem ciała. Z pewnością możemy wybrać spośród nich taki, który z łatwością będzie mógł zastosować każdy z nas: zamknąć usta na złe mówienie o bracie i siostrze. A jeśli już chcesz zrobić coś więcej, to wyjdź im naprzeciw, z gestem przebaczenia.

Czyniąc tak, zastosujemy w praktyce słowa Jezusa i będziemy znakiem Jego obecności między nami.

Pilzno-Valcha, 23 lutego 2019 r.

o. Alvaro Grammatica
Pasterz Generalny

Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił!  (Łk 2, 15)

Drodzy Przyjaciele, droga Koinonio,

niech podczas tych Świąt nasze oczy i serca skierują się z wdzięcznością ku Betlejem, ku miejscu, w którym każdy z nas narodził się razem z Jezusem do nowego życia, aby to, co dawne, minęło, a wszystko stało się nowe. 

Zachwyćmy się raz jeszcze  w tym czasie wiernością Bożego Słowa, które przyszło do swojej własności i podziwiajmy Jego wspaniałe dzieła wokół nas! 

Radosnego świętowania Bożego Narodzenia oraz błogosławionego 2019 roku!

Iwona Sułek

Krajowy Koordynator Koinonii Jan Chrzciciel

Z okazji czterdziestej rocznicy powstania Koinonii Jan Chrzciciel chcemy się spotkać na kolejnym międzynarodowym kongresie w Pradze.
Data: 22-24 sierpnia 2019
Szczegółowe informacje, a także formularz zgłoszeniowy znajdziecie na stronie Federacji Koinonii Jan Chrzciciel.
Do zobaczenia w Pradze!

Do wszystkich braci i sióstr

z Oaz – Rzeczywistości wspólnotowych 

Koinonii Jan Chrzciciel 

Temat: Adwent 2018

Chrystus zmartwychwstał! 

„Pamiętaj na wszystkie drogi, którymi cię prowadził Pan, Bóg twój, przez te czterdzieści lat…” (por. Pwt 8,2) 

Ten werset dobrze wyjaśnia, na czym ma polegać nasza postawa wiary: pamięć o tym, jacy byliśmy i o tym, co Bóg dla nas uczynił. Od tej pamięci zależy nasza wierność, dlatego dalszy ciąg tekstu biblijnego zachęca do zachowywania przykazań Pana i podążania jego drogami w bojaźni przed Nim (por. Pwt 8,6).  Myślę, że wierność bierze swój początek w tym spojrzeniu w przeszłość – spojrzeniu szukającym prawdy i jedności. Pamiętanie o tym, jacy byliśmy i co otrzymaliśmy otwiera nas na wdzięczność, uzdrawia z pretensji, umacnia nas w trudnościach i utwierdza w nadziei na wypełnienie obietnic. Ślepota na to, jacy byliśmy, rodzi jedynie bunt, złudzenia i podziały. Stajemy się wtedy rozgoryczeni i pełni roszczeń, a ostatecznie popadamy w desperację, bo złożyliśmy ufność w naszych ograniczonych możliwościach, a nie w Bogu.  Okres Adwentu przypomina nam o tym, że to Bóg postanowił wyjść nam na spotkanie, składając samego siebie w ofierze i że niczego nie otrzymaliśmy dzięki naszym zasługom. Gdyby Bóg nas nie nawiedził, nie zostalibyśmy uwolnieni od naszych grzechów. Do każdego z nas Bóg przyszedł za pośrednictwem wspólnoty i to w niej nadal doświadczamy daru Bożego. Aby zdać sobie z tego sprawę, wystarczy popatrzeć na to, jacy byliśmy: jeśli byliśmy lepsi kiedyś, to rzeczywiście miałoby sens porzucenie drogi; jeśli jednak jesteśmy lepsi teraz, to warto nadal nią iść.  Bycie wiernym zależy od spojrzenia pełnego wdzięczności za to, co otrzymaliśmy.  Bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy odzyskać „mistykę pamięci” na podobieństwo Maryi, która zachowywała w pamięci otrzymane obietnice i rozważała to, co dzieje się w jej życiu (por. Łk 2,51).  Ślepota w ostateczności zawsze prowadzi do odejść. Ten, kto odchodzi, usprawiedliwia samego siebie oskarżając braci i siostry: oni są źli, więc mam prawo ich opuścić. To klasyczny sposób zagłuszania głosu serca, domagającego się uznania daru, otrzymanego od Boga. Potrzebujemy balsamu do namaszczenia naszych oczu, aby mogły patrzeć nie tyle w przyszłość, co w przeszłość, bo wizja bez pamięci prowadzi do bałwochwalstwa.  Adwent to idealny czas, aby się zatrzymać, zobaczyć, podziękować i odzyskać siły na dalszą drogę w Koinonii.  Nie sugeruję Wam żadnych praktyk pokutnych, bo wiem, że każdy będzie umiał wybrać te najwłaściwsze. Chciałbym natomiast, abyście każdego dnia przypominali sobie, jacy byliście i co Pan w Was uczynił.  Wszystkim życzę dobrej pamięci.  Pilzno-Valcha, 23 listopada 2018  o. Alvaro Grammatica  Pasterz Generalny